سرْانگشت

کاش کاشف این شعرها من بودم اما به قدر نیاز صبور نیستم. شب وسط خرابه‌ی کارهام یادش کردم. عزیزترین استاد و معلمم است. دیر به دیر یادش می‌کنم و از این جهت خیلی بی‌معرفتم. مخصوصا ک...

اسم سرخ‌پوستی‌م را پیدا کردم. "زیرِ خورشیدِ رفته" یعنی زیر خورشیدی که رفته‌ست و دیگر نیست. در پاورقی بنویسید که اصلا بعضی گمان میکنند که خورشید هرگز در محل سکونت وی وجود ندا...

دلتنگم آنچنان که گر بینمت به کام، خواهم که جاودانه بنالم به دامنت کفش آبی قشنگی بود که پایم را میزند. تلاشم را برای پوشیدنش می‌کنم و شب‌ها تاول پاهایم را تحمل می‌کنم. آخر خی...

Something to cling my hands on, to stay standed for. That's what I lack as I have come to an end. I don't know the necessity of fighting anymore. I can lay on the ground desperately. No more urge I feel.

زندگی کردن در جایی که غم نیست، ولی درواقع هست، چیز عجیبیست. چهار پنج سالِ اخیر را طوری زندگی کردم که غم‌ها و نگرانی‌هایم مثل باقی احساساتم توی تمام لحظه‌هایم جاری بوده. سرا...

من نمی‌تونم اون کارت رو از پاکت قرمز رنگش دربیارم و نگاهش کنم. پشتش نوشته " برای ... به خاطر 'بودن‌'هاش." نمی‌تونم نگاهش کنم چون من دیگه مثل سابق نیستم. دلم نمیآد بگم نیستم، عادلان...

-What's wrong with you two? - Nothing, I'm just watching the sky. - Let me join you. F who reminds me of my young dad in family photo albums also gets curious and joins us. Us four lies on the grass and others are sitting and completing our circle. "I didn't know the tower has the cable" he says as if he investigated something important. Yeah it was the whole point, the ability to notice the small things and elaborate on them. The white cable toward the peak of Tate's tower was the best explanation for why we all were sitting together there. Yet I cannot believe it's me lying next to someone who I don't know much and who I don't insist to know more, while I surprisingly feel self-contained and secured. We were counting the stars and IFOs in the sky. I was genuinely trying to find the holes to the light. It was simply me through a tough year, it was the revision of the lessons I learned.