سرْانگشت

قبل تر ها که کار ذهنی و فردی می کردم آن هم به مقادیر زیاد،عمده ی انرژی ذهنم دقیقا صرف پروژه هایی میشد که در آن زمان رویشان کار می کردم و همه چیز به تعادل بود به گمان خودم. این روزها هیچ چیز مثل سابق نیست - در حالی که من از تقلای گذشته کنده نمی شوم - اوضاع کار و بار هم همین طور. درس هایی دارم که یک گوشه رها شده اند برای خودشان و مثل روز روشن است کاری برایشان نخواهم کرد. کارهای مدرسه را هم به زور شاگردانم و محیطِ کارگروهی قبل از عید جمع کردیم بی آنکه من ذره ای انرژی در خلوتِ ذهنم برایشان صرف کنم. تعطیلات است و همچون ماه های گذشته ذهنم درگیر هیچ چیز نمیشود. تنها باید چند روز یک بار انرژی های انباشته ی مغزم را جایی تخلیه کنم وگرنه سرم خواهد ترکید. بی عملی ام در یک سو قرار گرفته و این حجم انرژی در سوی دیگر. نتیجه ی مقابله شان این می شود که انرژی در فضاهای بدی از ذهنم تخلیه می شود و خرابکاری می کند. برای همین است روی آورده ام به کارهای «دستی» و ملموس. مثلا دوازده ساعت اتاق رنگ کنم، عکس بگیرم یا حتی مقاله های مامان را تایپ کنم. چنین‌ اوضاعیست زندگیم. هیچ هم مسخره نیست وقتی میروم پیش روانک

و من نیز هم. تمام سال را هفته ای چندبار به هرکس که در زندگی ام سبز شد گفتم: «چه خوب که امسال، پارسال نیست!» می پرسید: «پارسال چه خبر بود مگه؟» منم مرض دارم سرِ دردها را باز کنم، وسوسه ی بازکردنشان امان نمیداد، اما بعد از دو سه کلمه سکوت می کردم.