سرْانگشت

نمی دانم چرا این کار را می کنم، شاگرد خصوصی قبول کردن، آن هم در درس ریاضی. عموما هم مایه ی عذاب دوساعته ای میشوند که لحظه شماری میکنم برای خلاص شدن از دستشان. یکیشان از آن بچه درس خوان هایی بود که تمام هم و غم مادر و پدرِ مهندسش درس خواندن او و موفقیتش بود. کلاس زبان یک فعالیت خیلی جدی به حساب می آمد و عملا تنها تفریحش اینستاگرام بود و دورهمی های خانوادگی که از این میان قرار بود دیگر وقتش را حرامِ اینستاگرام نکند و بیشتر درس بخواند. دوم دبیرستان بود.خیلی حرصم درمیامد از اینکه نوع پرورش خانواده و مدرسه فضا را برایش محدود کرده بود و فعلا حتی اگر میخواست هم نمیتوانست افق های دیگری را ببیند. هربار از دیدنش عذاب میکشیدم، از دیدن این همه جهت دهی آن هم فقط با یک هدف گذاری. ادبیات برایش درسی حفظی بود و هرچیز دیگر غیر از درس و موفقیت در کنکور در آن خانه زائد محسوب میشد. یکی دیگر هم بود که با ۱۱۰ سانتی متر قد نهایتا در نظر من داف محسوب میشد و تمام نگرانی اش خشک شدن پوست دست و ناصافی موهای همیشه اتو کشیده اش بود. به نظرم اینکه از هندسه متنفر بود و دلش نمیخواست بفهمد مسئله چه میخواهد اصلا مهم

هی میخوام از این روزای شلوغ بنویسم که اینجا نشه چاهی که توش فقط صدای ناله های دوری و نرسیدن میپیچه، تصویر حرکتا، تداومم تو دنبال کردن مسیر و سختی راهارو هم نشون بده. اما هربار میام دستم میره به روایت کردنِ اون جایی از زندگی که برای کسی نمیگمش دیگه و درنتیجه چیزی از روند روزمره م ثبت نمیشه اینجا. از روزایی که شک تو زندگیم شروع شد و نگهم داشت خیلی گذشته و الان دیگه وقت بلند شدنه. ایستادم دارم راه میرم تند و کند میشه ولی هنوز گاهی می ایستم و با جمله ی «بلند شو!» نمیتونم پاشم. یه چیز قوی تری لازمه گاهی. سه ماه پیش وقتی از سفر برگشتم تصمیم گرفتم به چیزی که مشتاقم میکرد، یعنی کلمه ها و قدرت زبان، اهمیت بدم هرچند که تخصصی توش نداشتم و مطالعات جانبیم هم متاسفانه پوشش نمیداد این زمینه رو. خوشبختانه رشته و دانشگاهی که انتخاب کردم از من پیشزمینه حرفه ای نمیخواست و کم کم ایده با جفت پاهاش وایستاد رو زمین و من تصمیم گرفتم همزمان به سمت دوتا دنیای حرفه ای کاملا متفاوت و‌ دور از هم قدم بردارم. هرکدوم به نوعی روزنه های شادی و امید رو برام باز میکردن و در کل این تلاش دوجانبه م حالم رو با خودم خوب می