سرْانگشت

امشب شاید کلمه‌ها برای ما گشایشی نباشن، برای درهایی که خودم بستمشون و شاید حتا خودش ناآگاهانه بست. به جاشون، سعی کردم تحسین‌آمیزترین نگاهی که توی خودم دارم رو پیدا کنم و تحویلش بدم. شاید که گشایشی باشه. طوری از خودم ناامیدش کردم که اگه ده‌بار دیگه هم امروز بغلش میکردم فکر نمی‌کرد ممکنه دری رو براش باز کنم تا بیشتر وارد زندگیم شه. کنار اون، نفس‌های زندگی از سختی و سنگینی می‌افتن، زندگی واقعی میشه، و من نرم، مثل باد، از روی هرچیز زشتی که اطرافم رو گرفته می‌تونم بگذرم.

"But don’t we live on in what we’ve left behind?    In the fading twilight of Kodak? In our silver  knives and spoons tarnishing on a grandchild’s  casual table? Don’t these become  a kind of museum of the afterlife?" I think we do. We do live upon those boxes containing years of our lives. It was about October when I met him and all of them. And it was about March when I felt I deeply love all of them. Surprisingly I feel secure and comfort around them. Now I'm standing in front of an unbelievable landscape where I feel like I have started loving him from the very beginning. We have grown up together, and time has given us few possibilities and perhaps has deprived us from us . Yet I don't trust myself. Yet I cannot believe I am capable of loving someone. Yet I cannot allow myself to perturb his universe. But I heard that sound when something cracked inside me, it was about 10 days ago.

I wish I could say fly but it is not exactly what I do. I walk slowly on my rusty feets, going from the darkness of my current world to the darkness of the other world that I used to be in, or that I wished I could be in. I feel absolutely unfulfilled, looking for where I made the mistake. I have passed​ halfway through the dark, no surprise if I don't need the light anymore. Once everyone asked me to calm down and I did and I eventually learned how to get used to stumbling in the dark, and how to be calm when there is no tiny bright side for your demands. Now I know how to damp down the demons inside and transform them into millions of worms. As long as they are both living on this earth, they both need to talk and need to narrate. They both have couple of fulfilled demands and hundreds of lost dreams. No matter how further I go, way way way far from everywhere, there still I remember everything about me.

نگفته بودم از این آشیانه در شبِ طوفان- نرو..که صبح چو برگردی آشیانه نداری؟ ..

Whenever I turn my head up to look at the tall trees and amazing buildings around me, I remember and I forget. I remember that I feel shattered and I have suspended many things like love- perhaps for the next life. Then I feel an urge to forget about everything. I become numb and desire-less , feeling no attraction toward people and then again, I remember where I broke. Sometimes I can't believe how small things, those which are considered negligible and unreal, matter in my life. They fucking do shape my life. I have been feeling shattered for months and I am capable of ignoring it. These are the benefits of living on your own. I call it stupidly strength and I prefer to be strong. These are the aspects of me in London. A newly born version of me who I'm currently trying to know her more. I try to touch her while she refuses. She is shattered and seems a bit snobbish.

نوعی از زندگی هست که آدم را بی‌اعتقاد می‌کند. بی‌اعتقاد به زمان، بی‌اعتقاد به آرزوها، بی‌اعتقاد به علاقه‌ها، و بی‌اعتقاد به جریان ساده‌ی زندگی. آن زندگی برای من، لابه‌لای روزهای شلوغ، که سرم گرمِ چیزهاییست که از زندگی دورند، ظهور می‌کند. میشوم آدمی که همه‌ی متن‌های دنیا را در یک خط خلاصه می‌کند و قدرت بسط و پرورش موضوعات ندارد. سرعت، زندگی‌ام را بلعیده. کم کم پختن غذا در نظرم امر عجیبی به نظر میرسد، چون که حسابی وقت‌گیر است. انگار مدار احساسات آدم را برداشته باشند و حالا چیزی درونت صاف، بی‌دردسر، و آسان شده. شاید نزدیک دوماه باشد که برای خرید مواد غذایی به سوپرمارکت نزدیک خانه‌ام نرفته‌ام. تمام آنچه برای خودم لازم دارم ۲ ساعت سکوت شبانه در اتاقم است پیش از آنکه بخوابم. دیگر مثل ماه‌های اول، مثل زندگی تهران، احتیاج ندارم که یک بعد از ظهر را برای خودم بگذرانم. اصلا حرفی ندارم که با خودم بزنم. از همه جالبتر این است که حالا زمان بودن با همکلاسی‌هایم را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کنم. برای یک بار هم که شده می‌خواهم بی فکر تمام شدن، از آن لذت ببرم. چیز خوبی بین ما شکل گرفته، شبیه چیزهایی که ت

انتهایی برای نوشتن از دلتنگی وجود نداره، اما هربار که میام بنویسم توی همین اتاقم، دور از همون آدما، با همون ترسا. هرروز کتاب‌ها و متن‌های کمتری میخونم، هرروز خالی‌تر و بی‌تفاوت‌تر میشم- بی‌تفاوت به خودم. اینطوری هیچ چیز تازه‌ای ندارم برای گفتن. تا برای آدم‌ها روایت نکنم، تا زندگیم از توی سرم بیرون نیاد و تا حالم با خودم خوب نشه نمیتونم چیزی بنویسم و این هرروز بیشتر از روز قبل اذیتم میکنه. سنگینی‌ای توی وجودم هست که سطرهای آخر این شعر با دقت خوبی توضیحش میدن. "You presented me with two scarabs, hieroglyphs etched on their lapis-lizuli backs, from the gift-shop of the British Museum. It's for good luck, you said. I survey pieces, their sacredness treasured in the hollow of my palm, imagine them alive, pushing the setting sun along the sky, entreating my heart to be pure and light. They nestle beside a coral stone and a pearl framed in rings of beaten gold on my fingers, charms given by my family to protect me from evil. I find the Egyptian s