سرْانگشت

ما هردومون میدونستیم مرزی که این روزا روش ایستادم، هزینه ش دوسال زندگیم بوده، مراقب باش یعنی مراقب این باش که نزنی خراب کنی، وا ندی. یه دفعه یکی یه چیزی گفت راجع به اینکه آدمایی که یه دوره افسردگی رو تجربه می‌کنند تا مدت های زیادی با تصمیم های عاقلانه یا «درست» زندگی خواهند کرد و فاتحه ی کله شقی خونده ست، اون موقع خیلی گارد گرفتم نسبت به این حرف، ولی فعلا دارم تجربه ش می کنم.

یک چیز واقعی گریبانم را گرفته. آن هم رفتن دوست عزیزی است به شهری دیگر. از همان اول که خبرش را شنیدم در خیابان و میوه فروشی گریه کردم و بند نیامد. کسی که سالهای مهمی را در کنارش گذراندم. من با او رشد کردم، تغییر کردم و کم کم آدم دیگری شدم. او پنجرههای ریز و روزنههای نگاه را در من چنان نرم نرم باز کرد که ندانستم نتیجهاش نگاهی است چنین روشن و باز. ادعایی ندارم، مسئله تأثیر است و تغییر. حال بخشی از او در من است و با من زندگی میکند. فکر تمام شدن امروزها و فاصلهایی که قرار است بینمان بیافتد عمیقا غمگینم میکند. او میرود یک شهر دیگر و زندگی جدیدی را شروع میکند و من هم یک جایی از دنیا برای خودم چرخ میخورم. از آن داستانهاست که آخرش معلوم نیست چه میشود. غمم بسیار خالص است. رضایت تمام از آنچه گذشته. اما مثل همیشه تقلای ماندن و نگه داشتن دارم، انگار میتوانم تمام نیرویم را برای نوعی تداوم و ساختن شاهراهی برای مبارزه با از دست دادن استفاده کنم. راستش ترسی ندارم ولی ناراحتی دارم. البته در بقچه را باز کنی و زیر و رو کنی چرا! ترس هم هست ولی پنهان است و حتی میان گریههایم سبکم. میترسم هنوز پذیرفتن این ا