سرْانگشت

التهاب صدای اِبی توی آهنگ‌هاش، التهاب زندگی تهرانه. زندگی‌ای که نبض آدم هرروز توش تند میزنه. زندگی لندن‌ام، همین التهاب رو نداره. آدم‌هاش هم این التهاب رو ندارن. دوست‌داشتن و عشقش هم این التهاب رو نداره. این عجیب‌ترین نوع دوست‌داشتنیه که تا امروز تجربه کردم. بی‌شعر، بی‌غم، و حتا بی‌شوریدگی. من رو هم از تب و تاب انداخته. مونوتون و آروم شدم. منتظرم برگردم تهران تا آب و هواش همه‌ی معادلات ذهنم رو تغییر بده، تا بتونم راوی تمام اتفاقای عجیب این مدت باشم، تا بتونم ببینم چقدر و چطور تغییر کردم.