سرْانگشت

زندگی دوسالی است سنگین تر از چیزی که انتظارش را داشتم پیش میرود و این سنگینی تاب آن روند خشک و عمیقِ سابق را ندارد. یعنی تاب ندارم با ب مثل قبل آرام، درسکوت و بی هیچ حرف پیش برو...

تازگی در دوره‌ی نوشتن درمانی چپ کوک شرکت میکنم. هنوز آن قدری نگذشته که چیزی از مشکلاتم بیرون بریزد و هنوز زور جلسات روانکاوی بیشتر است. اما فرآیند کار نوشتن درمانی بسیار بس...

مسائل و مشکلات آدم یک وقتی خیلی شاخ و برگ میگیرند. چند مشکلِ هم‌حجم زندگی آدم را محاصره می‌کنند. من در چنین موقعیتی بودم اما تصویر کلی ماجرا را نمیدیدم. فقط فشار زیادیِ مشکل...

هنوز جرئت نکردم تقویم ۹۴م را باز کنم. نباید بدانم کجای تقویمم‌.

خودم را ریز ریز گم کردم لا به لای روزمرگی. دستم به خودم نمیرسد و به کلمات‌. احتمالا یک روزی همه چیز را زمین گذاشتم که الان به شدت سرگردانم و دستم به هیچ چیز بند نیست. گاها که کلم...

قبل تر ها که کار ذهنی و فردی می کردم آن هم به مقادیر زیاد،عمده ی انرژی ذهنم دقیقا صرف پروژه هایی میشد که در آن زمان رویشان کار می کردم و همه چیز به تعادل بود به گمان خودم. این رو...

و من نیز هم. تمام سال را هفته ای چندبار به هرکس که در زندگی ام سبز شد گفتم: «چه خوب که امسال، پارسال نیست!» می پرسید: «پارسال چه خبر بود مگه؟» منم مرض دارم سرِ دردها را باز کنم، وسوسه ی بازکردنشان امان نمیداد، اما بعد از دو سه کلمه سکوت می کردم.