من مرگ را با خودم، توی سرم، همه جا حمل می‌کنم. فکر می‌کنم آدمها هم حسش میکنند. برگشتم به ۳ سال پیش، به همان حس لعنتی که زمین زیرپایت سست است و در واقع خالی. من هنوز پی تضمین می‌گردم، تضمین برای ماندن و داشتن.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خ...
Read more

The Absence or On London, Through My Eyes

Grief  is now a suspended sun, like the prevented rays of the sun in greyish cloudy London. I was walking down the High Street Kensington, contemplating the Magnolias whose nature demands the death before to open in such wishful manner. I figured it out, the thing which sometimes makes me both meaningless and imprecise in this city. That is all about the entire concept of sorrow   which is barely hung in London's air, which used to be the breath I would take in Tehran. A couple of years ago, when I visited the museum of contemporary art in Istanbul, there I discovered a new sort of eastern sorrow which was vividly relative to the one in Persian literature and the current daily life in Tehran. That was the time when I assumed that each city should have the characterized sorrow of its own, like the one I deeply felt in  Auschwitz. Now, London is proving it wrong. Yet I have not found the footprints of immortally human sorrows, those which tend to penetrate deep int...
Read more

سوم فروردین ۹۵

Image
ایستادم پشت پنجره به خانواده‌هایی نگاه میکردم که میدوییدن، بلند بلند می خندیدن و سبدهای غذا دستشون بود. به ”تنهایی“ و ”آینده“ فکر می‌کردم. ولی حالا اومدم خونه، هنوز بارون میاد، پنجره باز کردیم، میوه خورد کردیم و دور تلویزیونیم. کم نق بزن ای اژدهای درون!
Read more