این همه تغییر وزنه‌های زندگی فقط در ۱سال؟ با زندگی خودت چی کار کردی تو این یه سال؟

توی تنسن‌وی راه میرم، و نسبت به سرما و هرچیز دیگه بی‌دفاعم. نمی‌خوام بذارم باز تا کمر خم شم و شروع کنم به اذیت کردن خودم، سریع میرم تو تلگرام، مکالمه با ص رو باز می‌کنم. سال‌ها مکالمه‌ست‌ اینجا. چندتا آهنگ پیدا می‌کنم که گوش بدم. چشمم به جمله‌هامون که میخوره میفهمم چقدر دلم برای این بکگراند، برای این ستون زندگیشون بودن، برای بار کشیدن،‌ و نجات دادن آدما تنگ شده. تلاش برای برگردونن زندگی بهشون مثل تلاش برای زندگی خودم بود، مثل جنگیدن برای خودم.

طی این یه سال، از سفر تابستون پارسال تا الان، وزنه‌ی زندگی و تعلق آنچنان زیاد شده که مهاجرت بی‌رحمانه‌ترین انتخاب بود در حق خودم.

این روزها من فقط دست و پا میزنم و کمک می‌گیرم، دریغ از ذره‌ای استحکام که بخوام به زندگی آدم‌هام بدم.
ذره ذره‌ی من رو باد، هرروز صبح، با خودش میبره.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خ...
Read more
I wish I could say fly but it is not exactly what I do. I walk slowly on my rusty feets, going from the darkness of my current world to the darkness of the other world that I used to be in, or that I wished I could be in. I feel absolutely unfulfilled, looking for where I made the mistake. I have passed​ halfway through the dark, no surprise if I don't need the light anymore. Once everyone asked me to calm down and I did and I eventually learned how to get used to stumbling in the dark, and how to be calm when there is no tiny bright side for your demands. Now I know how to damp down the demons inside and transform them into millions of worms. As long as they are both living on this earth, they both need to talk and need to narrate. They both have couple of fulfilled demands and hundreds of lost dreams. No matter how further I go, way way way far from everywhere, there still I remember everything about me.
Read more

سوم فروردین ۹۵

Image
ایستادم پشت پنجره به خانواده‌هایی نگاه میکردم که میدوییدن، بلند بلند می خندیدن و سبدهای غذا دستشون بود. به ”تنهایی“ و ”آینده“ فکر می‌کردم. ولی حالا اومدم خونه، هنوز بارون میاد، پنجره باز کردیم، میوه خورد کردیم و دور تلویزیونیم. کم نق بزن ای اژدهای درون!
Read more