این همه تغییر وزنه‌های زندگی فقط در ۱سال؟ با زندگی خودت چی کار کردی تو این یه سال؟

توی تنسن‌وی راه میرم، و نسبت به سرما و هرچیز دیگه بی‌دفاعم. نمی‌خوام بذارم باز تا کمر خم شم و شروع کنم به اذیت کردن خودم، سریع میرم تو تلگرام، مکالمه با ص رو باز می‌کنم. سال‌ها مکالمه‌ست‌ اینجا. چندتا آهنگ پیدا می‌کنم که گوش بدم. چشمم به جمله‌هامون که میخوره میفهمم چقدر دلم برای این بکگراند، برای این ستون زندگیشون بودن، برای بار کشیدن،‌ و نجات دادن آدما تنگ شده. تلاش برای برگردونن زندگی بهشون مثل تلاش برای زندگی خودم بود، مثل جنگیدن برای خودم.

طی این یه سال، از سفر تابستون پارسال تا الان، وزنه‌ی زندگی و تعلق آنچنان زیاد شده که مهاجرت بی‌رحمانه‌ترین انتخاب بود در حق خودم.

این روزها من فقط دست و پا میزنم و کمک می‌گیرم، دریغ از ذره‌ای استحکام که بخوام به زندگی آدم‌هام بدم.
ذره ذره‌ی من رو باد، هرروز صبح، با خودش میبره.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

It will make you bleed and scream and cry

به قدری زیباست که آدم از پا درمیاد با دقت کردن به ظرافت‌های ذهنش. آرومه، انگار جهان فروبریزه اون میتونه بشینه کنارت؛ ساکت و اطمینان‌دهنده. لازم نیست بهش تکست بزنی، منتظر نمیشی تکست بزنه. همه‌چی راحته، خودش همه چیو میدونه، منم میدونم. سکوتمون اغواکننده‌ست. دلم می‌خواد تا ابد تو‌ این سکوت باهم بمونیم. کنارش سبک‌ترین خودمم. گاهی انگار از سال‌های لیسانسم کشیده باشمش بیرون. صدای کهنه‌ای در من رو بیدار میکنه. انگار سال‌هاست باهم گام برداشتیم و بزرگ شدیم. زیباست، زیباست. خطوط ذهن و چهره‌ش زیباست. اونقدر زیبا که یه لحظه «موندن» رو بی‌معنی می‌کنه. اگه مجبور شدیم سکوت رو بشکنیم، یه چیزی از خودت بهم بگو که نمیدونم. دوست داشتنت راحت‌تر از چیزی بود که اول به نظر میرسید.
Read more

روز اول؛ نه چندان تاریک

  صبح از خواب بیدار میشوم. یک بار دیگر باید به خودم یادآوری کنم که در چه زمانه‌ای هستیم؟ چه اتفاقی افتاده‌ست و چه چیزی سر و شکل زندگیمان را چطور تغییر داده؟ هنوز ترکش‌های روز اول؛ خبرهای ضد و نقیض تعطیلی محل کار، توی تنم هست، یعنی اضطراب و ضعف و ناامیدی. وقتی از حالت خوابیده به حالت نشسته درمیآیم، فکر اینکه باید روزهای زیادی را توی چهاردیواری‌ای که حین زیبایی فاصله‌ی زیادی با حس و حال «خانه» دارد‌ بگذارنم، دیده‌ام را خاکستری می‌کند. بلافاصله خستگی پشت چشمانم و لای موهای بی‌جان و نامرتبم نقش می‌بندد.  آفتابْ خاک‌های خانه را پدیدار کرده، همه‌شان مثل صبحی تعطیل آهسته در نور شناورند. نبردی میان تو و خمودی هست و از ابتدی ‌صبح معلوم‌ نیست کدام یک برنده‌اید. به یاد دارم همه‌ی‌ روزهای سختی را که شکست خورده‌ام. امید زیادی ندارم، اما نمیتوانم دست از مبارزه بکشم، چون که این‌ خود بخشی از یک مبارزه‌ی بزرگ‌تر برای ”خود“ است، و شاید برای زندگی. همه‌ی روز کسالت عمیق و کهنه‌ام را که روزگار بیدارتر کرده‌است با خودم به دوش کشیدم. اما کار کردم، خواندم، سبزیجات را با دقت خورد کردم، حیفم آمد کسالتم را سر آن
Read more