Insanity at the Bottom of My Luggage

لابد وقتی زی نباشه، منم دیگه ریسک نمی‌کنم از کنار چاه‌های عمیق و سیاه عبور کنم، چون میدونم کسی نیست اون همه حس خوب رو بریزه جلوت و بیاد بکشدت بیرون.
بعضیا وقتی نیستن بخشی از آدم میمیره. و بخش دیگه‌ای حتما جاشو میگیره. من از اون دیوانگی که ته چمدونم خوابیده میترسم. هربار تنها باشم، بلند میشه وایمیسه جلوم. می‌ترسم.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خ...
Read more
I wish I could say fly but it is not exactly what I do. I walk slowly on my rusty feets, going from the darkness of my current world to the darkness of the other world that I used to be in, or that I wished I could be in. I feel absolutely unfulfilled, looking for where I made the mistake. I have passed​ halfway through the dark, no surprise if I don't need the light anymore. Once everyone asked me to calm down and I did and I eventually learned how to get used to stumbling in the dark, and how to be calm when there is no tiny bright side for your demands. Now I know how to damp down the demons inside and transform them into millions of worms. As long as they are both living on this earth, they both need to talk and need to narrate. They both have couple of fulfilled demands and hundreds of lost dreams. No matter how further I go, way way way far from everywhere, there still I remember everything about me.
Read more

سوم فروردین ۹۵

Image
ایستادم پشت پنجره به خانواده‌هایی نگاه میکردم که میدوییدن، بلند بلند می خندیدن و سبدهای غذا دستشون بود. به ”تنهایی“ و ”آینده“ فکر می‌کردم. ولی حالا اومدم خونه، هنوز بارون میاد، پنجره باز کردیم، میوه خورد کردیم و دور تلویزیونیم. کم نق بزن ای اژدهای درون!
Read more