تو خودت رو در من جا گذاشتی

هویت عاشقانه داره منو هی بازتعریف میکنه، بهم اضافه می‌کنه و نگهم میداره تو زندگی. از این جهت باید بگم دلم میخواد پاشم برم پیش یه مشاور، تمام آنچه هست و نیست رو بگم. نقطه‌های مبهمی داره و خطرناکه. به بعضی سوالا توش جواب‌های خطرناکی میدم. ابهام همیشه برای من خطره.
تمام ورق‌های دفترامو میخوام برای این بُعد از زندگیم سیاه کنم و فعلا چیزی جز این تو اولویت اول من نیست. گفتنش ناراحتم میکنه اما هرچقدر سر می‌گردونم هیچ‌چیز جز این مهم نیست فعلا. ولی چون نمیشه زندگی رو رها کرد و یک‌سره سپردش به آب. منم الان تن میدم به زندگی.
مثلا میرم سر کار. اما مدام اذیتم، از شخصیتی که نمیتونم ذره‌ایش رو با این آدمای شرکت درمیون بذارم حرصم میگیره و میخوام برم زیر پتو، شعرامو بخونم. امن و گرم. غم نبودنش رو بخورم و فککنم کی میاد یا کی میرم؟
من الان چیزی جز این نباید باشم، حس می‌کنم باید بپذیرم وضعیت رو. و خب هولناکه. مثل همیشه از پذیرش خودم عاجزم. بیرحم و سخت با خودم.
اشکال کار اینجاست که من ذره‌ای از هویت عاشقم رو منتشر نمی‌کنم توی زندگیم با آدمای دورم. این از هرچیزی آسیب‌زننده‌تره. باید روایتش کنم، باید صدای کلمات بلند شن.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خانه‌ی کناری که درخت از آن کجا سر بلند می‌کرد، شیر آبخوری، تنهایی ما دونفر. چه وقت رژه رفتن اینهاست در سرم. نمی‌فهمم. آدم چرا باید برگردد این همه عقب. شن‌های پارک، کفش‌هام، این‌ها تک به تک دارند سرم آوار می‌شوند. تنهایی ما هم پر از رنج و تلخی بود، هم پر از بیشترین قدرِ دوست داشتن. هنوز هم همینطور است. یکی از این پتو‌های نو را بده بکشم روی این‌ها، این زخم‌های کهنه. روز دارد باز از نو می‌رسد.
Read more

روز پنجم، گریزی به شادی‌های کوچک

  بالاخره بعد از چندروز از خانه رفتیم بیرون تا به دوستی که اسباب‌کشی و جابه‌جایی داشت کمک کنیم. وقتی نفر سومی را دیدیم به غیر از خودمان دو نفر، خیلی ذوق کرده بودیم. دیدن خانه‌های نو، خیابان‌ها، مردم و درخت‌ها کیف میداد. یادم آمد تا همین چندروز پیش، با جنب و جوش سر کار بودم و چطور پیش دوست‌هام خوشحال و رقصان و پر از زندگی بودم. خوردن آبجو و پیتزا در آشپزخانه‌ای روشن و رو به حیاط، صحبت کردن، همدلی، همدلی و آه از هم‌صحبتی، دلمان برای همه چیز لک‌ زده بود و این فقط چندروزِ اول است.  خانه زیبا بود. از جنس چوب بود و به راحتی می‌شد آن را به اسکاندیناوی نسبت داد. طبقه‌ی بالا دو اتاق داشت. یکی کوچک‌تر بود، با دیوارهای سبز، پنجره‌ای پرنور که‌ رو به درخت‌ها باز می‌شد و شاخه‌های درخت تمشکی از کنارْ به داخل خانه سر می‌کشید. رویایی بود. قفسه‌های کنار پنجره چوبی بودند، پر از خاطرات خانوادگی. معلوم بود رفتن به موزه، نمایشگاه عکس ‌‌و نمایشگاه نقاشی از فعالیت‌های آخرهفته‌شان است. در اتاق دیگر، دفتری بود که روی آن خطی از یکی از متن‌های شکسپیر نوشته شده بود، رو به روی پنجره ایستادم و بلند خواندمش تا شاید ح
Read more
I wish I could say fly but it is not exactly what I do. I walk slowly on my rusty feets, going from the darkness of my current world to the darkness of the other world that I used to be in, or that I wished I could be in. I feel absolutely unfulfilled, looking for where I made the mistake. I have passed​ halfway through the dark, no surprise if I don't need the light anymore. Once everyone asked me to calm down and I did and I eventually learned how to get used to stumbling in the dark, and how to be calm when there is no tiny bright side for your demands. Now I know how to damp down the demons inside and transform them into millions of worms. As long as they are both living on this earth, they both need to talk and need to narrate. They both have couple of fulfilled demands and hundreds of lost dreams. No matter how further I go, way way way far from everywhere, there still I remember everything about me.
Read more