از دست خویشتن فریاد

از تزلزل تو زندگی حرفه‌ایم هم خسته‌م. انگار یه شب درمیون یکی این اذیت میکنه یکی اون. راجع به زندگی حرفه ایم مثل یه سطل درحال لبریز شدنم. اگه با ز یا آ راجع بهش حرف بزنم و یه جمله‌ی روشن‌کننده بگیرم آخرش، اون وقت خوب میشه. فکر میکنم رزولوشن سال باید پیشرفت و انجام کارها به جای فکر کردن و اضافه کردن به حجمشون بشه(قدر شبیه اسم امسال شد؛ اقتصاد مقاومتی، اقدام، عمل.)
بیشتر کار انجام بدم. کجایی نوزده سالگیم؟ بیا برگرد به من. من میخوام مثل اون‌وقت‌ها به مقدار قابل توجهی کار کنم. و نتیجه‌ی کارامو ببینم.
ذهنم های میشه، لبریز میشه ولی غمگین و مرده نمیذارم بشه‌‌. احمق و کله شق نه، هرگز.
داشتم تند تند برای ب تکست مینوشتم که یهو اینو نوشتم: ”گه بزنن این خانواده مارو که ادم به صبح نمیتونه توش امید داشته باشه“
غمم گرفت.آخه صبح نماد امیده برای من.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

It will make you bleed and scream and cry

به قدری زیباست که آدم از پا درمیاد با دقت کردن به ظرافت‌های ذهنش. آرومه، انگار جهان فروبریزه اون میتونه بشینه کنارت؛ ساکت و اطمینان‌دهنده. لازم نیست بهش تکست بزنی، منتظر نمیشی تکست بزنه. همه‌چی راحته، خودش همه چیو میدونه، منم میدونم. سکوتمون اغواکننده‌ست. دلم می‌خواد تا ابد تو‌ این سکوت باهم بمونیم. کنارش سبک‌ترین خودمم. گاهی انگار از سال‌های لیسانسم کشیده باشمش بیرون. صدای کهنه‌ای در من رو بیدار میکنه. انگار سال‌هاست باهم گام برداشتیم و بزرگ شدیم. زیباست، زیباست. خطوط ذهن و چهره‌ش زیباست. اونقدر زیبا که یه لحظه «موندن» رو بی‌معنی می‌کنه. اگه مجبور شدیم سکوت رو بشکنیم، یه چیزی از خودت بهم بگو که نمیدونم. دوست داشتنت راحت‌تر از چیزی بود که اول به نظر میرسید.
Read more

روز اول؛ نه چندان تاریک

  صبح از خواب بیدار میشوم. یک بار دیگر باید به خودم یادآوری کنم که در چه زمانه‌ای هستیم؟ چه اتفاقی افتاده‌ست و چه چیزی سر و شکل زندگیمان را چطور تغییر داده؟ هنوز ترکش‌های روز اول؛ خبرهای ضد و نقیض تعطیلی محل کار، توی تنم هست، یعنی اضطراب و ضعف و ناامیدی. وقتی از حالت خوابیده به حالت نشسته درمیآیم، فکر اینکه باید روزهای زیادی را توی چهاردیواری‌ای که حین زیبایی فاصله‌ی زیادی با حس و حال «خانه» دارد‌ بگذارنم، دیده‌ام را خاکستری می‌کند. بلافاصله خستگی پشت چشمانم و لای موهای بی‌جان و نامرتبم نقش می‌بندد.  آفتابْ خاک‌های خانه را پدیدار کرده، همه‌شان مثل صبحی تعطیل آهسته در نور شناورند. نبردی میان تو و خمودی هست و از ابتدی ‌صبح معلوم‌ نیست کدام یک برنده‌اید. به یاد دارم همه‌ی‌ روزهای سختی را که شکست خورده‌ام. امید زیادی ندارم، اما نمیتوانم دست از مبارزه بکشم، چون که این‌ خود بخشی از یک مبارزه‌ی بزرگ‌تر برای ”خود“ است، و شاید برای زندگی. همه‌ی روز کسالت عمیق و کهنه‌ام را که روزگار بیدارتر کرده‌است با خودم به دوش کشیدم. اما کار کردم، خواندم، سبزیجات را با دقت خورد کردم، حیفم آمد کسالتم را سر آن
Read more