با اینکه هرکاری دلم بخواهد میکنم

سه هفته است که پشت سرهم روزها خوب و سلامت گذشتند به غیر از آن چهار روزی که هورمون ها زمینم زدند. درحد چالشِ گذراندن چند هفته تعطیلات موفق شدم. اما آدم واقعیت خودش را که نمیتواند عوض کند: من آدمِ خانه نشستن نیستم، آدمِ ترجیح خلوت و تنهایی به جمع های شلوغ نیستم. دیگر دقیقا میدانم هفتاد درصد وقتم را میخواهم با انسان ها بیاموزم، صحبت کنم، غذا بخورم و بهشان گوش کنم.
برای مدیریت این سه هفته باید به خودم جایزه بدهم اما بالاخره خیلی آهسته در گوش خودم میگویم: ”خسته شدم، از همین یه روزی که موندم تو خونه خسته شدم، چقدر مونده؟ تا کی اینطوری باید نجات بدم هرروز رو؟“
خیلی چیزها یاد گرفتم. از‌ گنجاندن ورزش و تغذیه سالم در برنامه هفتگیم تا محکم کردن قدم هایی که به زودی برشان خواهم داشت و مصمم شدن. تلاش کردن برای تصویرهایی که دوستشان داری و خصلت هایی که میخواهی داشته باشی، خوب دیدن و خوب خواندن و بهره بردن. همه را این مدت مثل سرمشق تمرین میکنم.
قلممو به دست گرفته ام و آینده را نقاشی میکنم، دقیق و ‌دقیقتر میشوم و یادآوری میکنم که جدیت و خوب انجام دادن هرکاری اولویتِ یک سال پیش روی من است. مومن باش و سخت.
دفتر آبی را گذاشتم زیر تشک. نمینویسم. تو هم رفته ای زیر تخت و مدت هاست نمیتوانم همزمان در ذهنم نگهت دارم و ”فاصله“ را تحمل کنم. میترسم اما روزی که ببینمت از من رفته باشی. امیدوارم لحظه ای که تورا میبینم به جست و‌ جوی تو در خودم گرفتار نشوم، به جایش همان اول جاری شوی در جانم. این ها را که مینویسم کسی پشت چشمانم میخواهد گریه راه بیاندازد. زنده ای پس.