ترس‌ها - دلبستگی به شهر

خودم را در پارکی در لندن -که سابقا هم در کودکی در آن بازی می‌کردم- تصور می‌کنم. گویی قرار است آنجا ساکن شوم و مدتی را در خانه‌ای در همان نزدیکی زندگی کنم. ناگهان به حاقِ این واقعیت پی‌می‌برم که چه‌قدر با تهران آشِنام! و چه بیگانه‌ام با مناطق دیگرِ جهان.
همه‌ی درزهای دیوارها، خطوط آسفالت‌ها و گیاه‌هایی که در هر شکافی سبز شده‌اند، همه را بلدم. اما آنجا چه؟ همه چیز مصنوعی مینماید. انگار همه چیز جاذبه‌هایی توریستی‌ست. آنجا خانه‌ی من نیست.
فکر می‌کنم با دقت خوبی می‌توان گفت این آشنایی و بیگانگی تابعی از فاصله‌ست که خود به تنهایی فرهنگ را از این رو به آن رو می‌کند. از تهران فاصله بگیریم، شهرها را طی کنیم، کشورهای اطراف را بگردیم و برسیم به مثلا اروپا. شاید در تبریز، اصفهان، بندر عباس، امارات یا ترکیه میشد خانه را فهمید، اما اینجا در این پارک دیگر خیلی سخت است. باید هر لحظه اطراف را با چشمانت بشکافی تا حفظت شود. چه زحمت و دقتی می‌طلبد اینجا را «خانه» فهمیدن.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

It will make you bleed and scream and cry

به قدری زیباست که آدم از پا درمیاد با دقت کردن به ظرافت‌های ذهنش. آرومه، انگار جهان فروبریزه اون میتونه بشینه کنارت؛ ساکت و اطمینان‌دهنده. لازم نیست بهش تکست بزنی، منتظر نمیشی تکست بزنه. همه‌چی راحته، خودش همه چیو میدونه، منم میدونم. سکوتمون اغواکننده‌ست. دلم می‌خواد تا ابد تو‌ این سکوت باهم بمونیم. کنارش سبک‌ترین خودمم. گاهی انگار از سال‌های لیسانسم کشیده باشمش بیرون. صدای کهنه‌ای در من رو بیدار میکنه. انگار سال‌هاست باهم گام برداشتیم و بزرگ شدیم. زیباست، زیباست. خطوط ذهن و چهره‌ش زیباست. اونقدر زیبا که یه لحظه «موندن» رو بی‌معنی می‌کنه. اگه مجبور شدیم سکوت رو بشکنیم، یه چیزی از خودت بهم بگو که نمیدونم. دوست داشتنت راحت‌تر از چیزی بود که اول به نظر میرسید.
Read more

روز اول؛ نه چندان تاریک

  صبح از خواب بیدار میشوم. یک بار دیگر باید به خودم یادآوری کنم که در چه زمانه‌ای هستیم؟ چه اتفاقی افتاده‌ست و چه چیزی سر و شکل زندگیمان را چطور تغییر داده؟ هنوز ترکش‌های روز اول؛ خبرهای ضد و نقیض تعطیلی محل کار، توی تنم هست، یعنی اضطراب و ضعف و ناامیدی. وقتی از حالت خوابیده به حالت نشسته درمیآیم، فکر اینکه باید روزهای زیادی را توی چهاردیواری‌ای که حین زیبایی فاصله‌ی زیادی با حس و حال «خانه» دارد‌ بگذارنم، دیده‌ام را خاکستری می‌کند. بلافاصله خستگی پشت چشمانم و لای موهای بی‌جان و نامرتبم نقش می‌بندد.  آفتابْ خاک‌های خانه را پدیدار کرده، همه‌شان مثل صبحی تعطیل آهسته در نور شناورند. نبردی میان تو و خمودی هست و از ابتدی ‌صبح معلوم‌ نیست کدام یک برنده‌اید. به یاد دارم همه‌ی‌ روزهای سختی را که شکست خورده‌ام. امید زیادی ندارم، اما نمیتوانم دست از مبارزه بکشم، چون که این‌ خود بخشی از یک مبارزه‌ی بزرگ‌تر برای ”خود“ است، و شاید برای زندگی. همه‌ی روز کسالت عمیق و کهنه‌ام را که روزگار بیدارتر کرده‌است با خودم به دوش کشیدم. اما کار کردم، خواندم، سبزیجات را با دقت خورد کردم، حیفم آمد کسالتم را سر آن
Read more