ترس‌ها - دلبستگی به شهر

خودم را در پارکی در لندن -که سابقا هم در کودکی در آن بازی می‌کردم- تصور می‌کنم. گویی قرار است آنجا ساکن شوم و مدتی را در خانه‌ای در همان نزدیکی زندگی کنم. ناگهان به حاقِ این واقعیت پی‌می‌برم که چه‌قدر با تهران آشِنام! و چه بیگانه‌ام با مناطق دیگرِ جهان.
همه‌ی درزهای دیوارها، خطوط آسفالت‌ها و گیاه‌هایی که در هر شکافی سبز شده‌اند، همه را بلدم. اما آنجا چه؟ همه چیز مصنوعی مینماید. انگار همه چیز جاذبه‌هایی توریستی‌ست. آنجا خانه‌ی من نیست.
فکر می‌کنم با دقت خوبی می‌توان گفت این آشنایی و بیگانگی تابعی از فاصله‌ست که خود به تنهایی فرهنگ را از این رو به آن رو می‌کند. از تهران فاصله بگیریم، شهرها را طی کنیم، کشورهای اطراف را بگردیم و برسیم به مثلا اروپا. شاید در تبریز، اصفهان، بندر عباس، امارات یا ترکیه میشد خانه را فهمید، اما اینجا در این پارک دیگر خیلی سخت است. باید هر لحظه اطراف را با چشمانت بشکافی تا حفظت شود. چه زحمت و دقتی می‌طلبد اینجا را «خانه» فهمیدن.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خ...
Read more
I wish I could say fly but it is not exactly what I do. I walk slowly on my rusty feets, going from the darkness of my current world to the darkness of the other world that I used to be in, or that I wished I could be in. I feel absolutely unfulfilled, looking for where I made the mistake. I have passed​ halfway through the dark, no surprise if I don't need the light anymore. Once everyone asked me to calm down and I did and I eventually learned how to get used to stumbling in the dark, and how to be calm when there is no tiny bright side for your demands. Now I know how to damp down the demons inside and transform them into millions of worms. As long as they are both living on this earth, they both need to talk and need to narrate. They both have couple of fulfilled demands and hundreds of lost dreams. No matter how further I go, way way way far from everywhere, there still I remember everything about me.
Read more

سوم فروردین ۹۵

Image
ایستادم پشت پنجره به خانواده‌هایی نگاه میکردم که میدوییدن، بلند بلند می خندیدن و سبدهای غذا دستشون بود. به ”تنهایی“ و ”آینده“ فکر می‌کردم. ولی حالا اومدم خونه، هنوز بارون میاد، پنجره باز کردیم، میوه خورد کردیم و دور تلویزیونیم. کم نق بزن ای اژدهای درون!
Read more