سرْانگشت

زندگی دوسالی است سنگین تر از چیزی که انتظارش را داشتم پیش میرود و این سنگینی تاب آن روند خشک و عمیقِ سابق را ندارد. یعنی تاب ندارم با ب مثل قبل آرام، درسکوت و بی هیچ حرف پیش برویم. حرف که همیشه هست، اصلا دوستی بخش مهمش حرف زدن است، منظورم کلمه شدنِ یک چیزهایی از جنس محبت، توجه، بودن به مثابه تکیه‌گاه و از این جور چیزهاست‌. قبلا مثل روز روشن بود که چقدر به یکدیگر ملزم هستیم و چقدر فکر هم هستیم و چقدر تا انتهای دنیا تا جایی که مرگ امانمان بدهد برای هم هستیم. احتیاج به گفتن نداشت. انتقال و ارتباط سخت نبود‌. ناراحتی های یکدیگر را هم راحت مرتفع می کردیم یا ساده هم دلی می کردیم. این روزها زندگی دارد جدی می شود یعنی اصلا ملاطفت از خودش به خرج نمی دهد و من برای رام کردنش آد‌م ها را لازم دارم و شعرها. سالی رو دارم تموم می‌کنم که تو هرساعتش، لازمش داشتم و دارم و اون هر لحظه بدون اینکه بفهمه دورتر میشه، بودنش رسیده به ماهی یک بار. همیشه بخشی از حرف های مهممان را در تکست میزدیم و برای انتخاب سرویس پیام دهی، وسواس ویژه ای به خرج میدادیم. هیچ اپلیکیشن پیام دهی را تست نشده‌ نمی گذاشتیم مبادا از کی

تازگی در دوره‌ی نوشتن درمانی چپ کوک شرکت میکنم. هنوز آن قدری نگذشته که چیزی از مشکلاتم بیرون بریزد و هنوز زور جلسات روانکاوی بیشتر است. اما فرآیند کار نوشتن درمانی بسیار بسیار هیجان انگیز است. توضیحات مربوط به چیستی و چگونگی کارکرد نوشتن درمانی را خود آتوسا در همشهری داستان و وبلاگش نوشته. اما من از تجربه خودم میگویم. اولین تمرین کارگاه این بود که فرض کنیم یک موقعیت مکانی هستیم، بعد آن موقعیت مکانی را توصیف کنیم. اول که چشم ها را بستیم تا موقعیت را انتخاب -یا کشف- کنیم، به نظرم خیلی چرند آمد. اصلا نمیفهمیدمش. انگار سال ها بود اینطور استعاری فکر نکرده بودم و تمام تمرکزم بر خودم در چهارچوپ آدم دو پا بوده است. اول چندبار تلاش کردم که خودم را در مکان نبینم، بلکه خودم را مکان ببینم، بعد گزینه های مختلف میومد به ذهنم و یکی یکی از فرط بی معنایی رد میشدند. نهایتا جواب خودش میاید سراغت. جرقه خورد و گفتم آهان همینه! خودشه! انگار درک میکردم انتخابم را و حسش میکردم. شروع کردم به توصیف انتخابم. از ارتباط خودم با مکان انتخابی گفتم. بعد دو به دو نشستیم رو به روی هم و شروع به توصیف مکان های انتخابی