Meaty Chapter

غلیظ‌ترین تجربه‌ی یک سال اخیرم تنهایی بوده است. در واقع تا به حال نمی‌دانستم چیست و امسال با تمام قوا، ظرایف و درشتی‌هاش را احساس کردم.
در تنهایی یاد گرفتم خوراک‌ام را درست کنم، یاد گرفتم ورزش کنم، یادگرفتم نگذارم زندگی فرو بریزد. نه. دروغ می‌گویم آخری را. یاد نگرفتم و قرار نیست یاد بگیرم. هیچ‌کس قرار نیست یاد بگیرد. بالاخره سایه‌ی پنهانی از تعلق را باید تو زندگی داشته باشی تا بتوانی این‌ها را انجام دهی. هیچکس لایق این نیست که محکوم به یاد گرفتن این یک قلم بشود. انسانیت آدم ایجاب می‌کند اصلا که نتواند.
با همه‌ی این‌ها، نشانه‌هایی هست که کتمان کردنشان اصلا شدنی نیست. مثل پرش در خواب‌های شبانه. هفته‌ها می‌گذرد و تو هرشب از خواب میپری، نه یک بار نه دوبار، که با هر لرزش ریز تخت و خارش بدن و صداهای غیرواقعی توی گوشت. هرروز از روز قبل خسته‌تری و کم‌پناه‌تر، اما به رو آوردنش سودی ندارد. خستگی در رفتنی نیست انگار چون هرگز آرامشی نیست که خیالت را به آن تکیه دهی و بعد بخوابی. این میشود که آدم دوماهی یک بار چمدانش را جمع می‌کند میرود پیش آدم‌هایی که خانه‌ی آدمی هستند. آن‌هایی که حس تعلق را به آدم بی‌دریغ و بی‌شمارش می‌دهند. و تو هرآنچه داری را برایشان میگذاری.
این همه خودخواهی که در جهان غرب، در جهان مدرن، به خورد ایده‌آل‌های شخصیتی و رفتاری آدم داده‌اند، همه مثل سم است برای جان و برای زندگی. واقعیت این است که خیلی چیزها در این دنیای قشنگ نو غلط است. گاهی راه نفس تنگ است و هوا یافت نمیشود. گاهی یادت میرود زندگی چیست.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

من از آذرماه متنفرم.

همه از چشم‌ها میپرسند. از خشکی و قرمزی اطراف. یادشان رفته اشک شور است و نمک با پوست آدمی چه میکند. خیابان طالقانی، شب یلدا، پارک طالقانی، کیک تولد، تاب و سرسره، دیوار کوتاه خانه‌ی کناری که درخت از آن کجا سر بلند می‌کرد، شیر آبخوری، تنهایی ما دونفر. چه وقت رژه رفتن اینهاست در سرم. نمی‌فهمم. آدم چرا باید برگردد این همه عقب. شن‌های پارک، کفش‌هام، این‌ها تک به تک دارند سرم آوار می‌شوند. تنهایی ما هم پر از رنج و تلخی بود، هم پر از بیشترین قدرِ دوست داشتن. هنوز هم همینطور است. یکی از این پتو‌های نو را بده بکشم روی این‌ها، این زخم‌های کهنه. روز دارد باز از نو می‌رسد.
Read more

روز پنجم، گریزی به شادی‌های کوچک

  بالاخره بعد از چندروز از خانه رفتیم بیرون تا به دوستی که اسباب‌کشی و جابه‌جایی داشت کمک کنیم. وقتی نفر سومی را دیدیم به غیر از خودمان دو نفر، خیلی ذوق کرده بودیم. دیدن خانه‌های نو، خیابان‌ها، مردم و درخت‌ها کیف میداد. یادم آمد تا همین چندروز پیش، با جنب و جوش سر کار بودم و چطور پیش دوست‌هام خوشحال و رقصان و پر از زندگی بودم. خوردن آبجو و پیتزا در آشپزخانه‌ای روشن و رو به حیاط، صحبت کردن، همدلی، همدلی و آه از هم‌صحبتی، دلمان برای همه چیز لک‌ زده بود و این فقط چندروزِ اول است.  خانه زیبا بود. از جنس چوب بود و به راحتی می‌شد آن را به اسکاندیناوی نسبت داد. طبقه‌ی بالا دو اتاق داشت. یکی کوچک‌تر بود، با دیوارهای سبز، پنجره‌ای پرنور که‌ رو به درخت‌ها باز می‌شد و شاخه‌های درخت تمشکی از کنارْ به داخل خانه سر می‌کشید. رویایی بود. قفسه‌های کنار پنجره چوبی بودند، پر از خاطرات خانوادگی. معلوم بود رفتن به موزه، نمایشگاه عکس ‌‌و نمایشگاه نقاشی از فعالیت‌های آخرهفته‌شان است. در اتاق دیگر، دفتری بود که روی آن خطی از یکی از متن‌های شکسپیر نوشته شده بود، رو به روی پنجره ایستادم و بلند خواندمش تا شاید ح
Read more

سوم فروردین ۹۵

Image
ایستادم پشت پنجره به خانواده‌هایی نگاه میکردم که میدوییدن، بلند بلند می خندیدن و سبدهای غذا دستشون بود. به ”تنهایی“ و ”آینده“ فکر می‌کردم. ولی حالا اومدم خونه، هنوز بارون میاد، پنجره باز کردیم، میوه خورد کردیم و دور تلویزیونیم. کم نق بزن ای اژدهای درون!
Read more